Tag Archief van: featured
Pijn kan verzachten
Kinderen worden voor speltherapie aangemeld vanwege problemen op het sociale en emotionele vlak. Soms hebben ze nare gebeurtenissen meegemaakt zoals een ziekte binnen het gezin, een overlijden of (huiselijk) geweld.
Speltherapie kan helpen. Binnen het spel kunnen ze ervaringen uitspelen, nieuw gedrag uitproberen en ervaren ze dat moeilijke gevoelens als boosheid, angst en verdriet er mogen zijn.
Als therapeut zeg ik ook altijd dat ik het verdriet, de pijn of de boosheid niet weg kan nemen. Dat zou ook niet terecht zijn, want het verdient ook zijn plekje in het levensverhaal van het kind. Wat speltherapie wel kan doen is het verzachten, de scherpe kantjes eraf halen zodat het kind de nare gebeurtenis op een goede manier kan integreren in zijn of haar levensverhaal.
Relax Kids lessen
De wereld draait door…
De titel van een veelbekeken, wervelende talkshow is voor ons, westerse mens, werkelijkheid geworden. Mogelijkheden zijn ongekend en met een paar klikken is de hele wereld vanaf je scherm zichtbaar en kun je alle informatie vinden die je nodig hebt.
De moderne tijd heeft ook een keerzijde. Keuzemogelijkheden kunnen helaas ook voor keuzestress zorgen. En dat kan al op kleine schaal optreden, probeer maar eens de juiste school voor je kind te kiezen en je verliezen in alle internet ratings en rapporten. En wie herkent niet de paniek wanneer je je mobiele telefoon even kwijt bent? Nu we 24-7 online kunnen zijn is er amper rust, er is altijd wel een berichtje of nieuwsupdate waardoor we afgeleid worden.
Ook kinderen krijgen enorm veel prikkels binnen. De druk is hoog in deze prestatiemaatschappij waarbij kinderen al vanaf groep 1 op de basisschool opbrengstgericht moeten werken en voortdurend langs de lat worden gelegd of ze zich nog wel volgens schema ontwikkelen. De druk is ook hoog in de gezinnen waar vaak een heel organisatieschema nodig is om te zorgen dat iedereen naar school, werk, sport, club, familie, vrienden gaat. Het lijkt soms of iedereen gebukt gaat onder de stress van de moderne tijd: druk druk druk.
Er komt gelukkig altijd weer een tegenbeweging. Dagelijkse drukte vraagt om rust en ontspanning. Relax Kids lessen heeft hier een antwoord op.
Volgens een vast patroon van zeven onderdelen leren kinderen op speelse wijze te ontspannen en komen ze meer tot rust. Elke les bestaat uit een warming up, spel, stretching, onderlinge kindermassage, ademhalingsoefeningen, positieve affirmaties en een visualisatie-oefening waarbij een verhaal wordt voorgelezen.
De Relax Kids lessen worden in kleine groepjes gegeven en worden altijd rond een thema opgebouwd.
Ben je geïnteresseerd geworden in Relax Kids lessen of wil je meer weten? Neem dan contact op met Carla Roos
Het is de bedoeling om relaxkidslessen voor een speciale doelgroep (kinderen met een beperking) te starten.
Om de Relax Kids lessen niet als extra druk te laten voelen op het vaak toch al volle programma van kinderen is het streven naar een maandelijkse frequentie van de lessen.
Carla is aangesloten bij Kidz Hoekschewaard
Omdenken
De meeste mensen kennen misschien wel het verschijnsel ‘omdenken’. Ik ken het van de populaire boeken “Ja-maar…huh?!” en “Ja-maar wat als alles lukt?” van Berthold Gunster. Ik heb deze twee boeken verslonden, vond het heerlijk en herkenbaar om te lezen en wilde graag zelf ook de techniek van het omdenken eigen maken. Misschien deed ik teveel mijn best, maar ik vond het omdenken behoorlijk lastig. Tot deze zomervakantie.
Voor het eerst was ik met man en zoon op fietsvakantie door Nederland. Man en zoon op de tandem, ik op mijn eigen fiets. Het was heerlijk om het landschap langzaam te zien veranderen en wat waren we trots op de afstanden die we fietsten. Het weer was prachtig, het kon gewoon niet beter. We genoten volop!
Echter, midden op de Veluwe kregen we fietspech met de tandem. Flinke pech, de motor van de elektrisch aangedreven tandem draaide in elkaar. Voortzetten van de fietsvakantie was niet meer mogelijk.
Teleurstelling? Ja, uiteraard! Maar toen gebeurde er wat. Een aardige ANWB man kwam ons helpen en dacht mee om van alles te regelen. We bedachten en overwogen alternatieven vanuit deze nieuwe situatie.
Twee uur later werd de tandemfiets met een grote berger terug gebracht bij het hotel. Een belevenis voor onze zoon die mee mocht rijden. Zijn duim ging omhoog.
Zelf bedacht ik dat ik eigenlijk wel de fietstocht af wilde maken. Het leek me een uitdaging om alleen vanaf de Veluwe in één keer naar huis te fietsen. Er ontstond een plan en een route en zonder het te door te hebben bleken we de techniek van het omdenken ineens in de praktijk te hebben gebracht!
De volgende dag fietste ik richting huis terwijl man en zoon nog even op de ANWB taxi wachtten. Zij zonden met de tandemfiets naar huis gebracht worden.
Na een kilometer of tien begon het te regenen. Ik bedacht me dat ik nu eindelijk mijn nieuwe jack kon uittesten. Geen spoor van irritatie terwijl ik regen normaal echt niet leuk vind op de fiets. De dag verliep prima, ik ontdekte geweldig mooie fietspaden, een bos waar ik nog nooit van gehoord had, dorpjes die even om een rustmoment vroegen en na 90 km fietsen en een klein stukje treinspoor kwam ik moe maar zeer voldaan en trots thuis. Er was geen spoor van teleurstelling, alleen trots en de wetenschap dat een fietsvakantie voor ons voor herhaling vatbaar is. Een goede vriendin maakte me er op attent dat ik deze pechervaring zo mooi had omgedacht. Het gekke is dat ik er geen moeite voor heb gedaan, het ging vanzelf.
Ik ga de boeken van Berthold Gunster nog eens lezen: “ Van Ja-maar, bedenken wat er zou moeten zijn maar niet is, naar Ja-én, zien wat er is en wat je ermee zou kunnen!”
Succes met omdenken!
Vier seizoenen in de spelkamer
Van een Indian Summer naar de donkere dagen van het jaar.
Na een bijna Indian Summer waarbij we lang konden nagenieten van de prachtige herfstweken met voor mijn gevoel nog nooit zo lang kleurend blad aan de bomen gezien te hebben, zijn nu de donkerste dagen van het jaar aangebroken.
Donker, omdat de dagen kort zijn en ook nog eens grijs, alleen de temperatuur brengt me nog niet in de wintersfeer. Gelukkig staat er binnen een kerstboom en zorgen de lichtjes en het vuur in de houtkachel voor een warm gevoel. In deze tijd voelt het voor mij goed om naar binnen te keren, letterlijk en figuurlijk.
Naast alle terugblikken op het jaar 2015 die we komende weken voorgeschoteld krijgen in de media, kijk ik ook terug op hoe dit jaar voor mij verlopen is.
Een terugblik op een jaar waarin de plannen die ik had voor een eigen praktijk, ineens vorm kregen met mijn overstap van SPON naar EC-Rotonde in Gorinchem.
Inmiddels zijn we een jaar verder en hebben al meer dan vijftien kinderen en hun ouders via het samenwerkingsverband van EC-Rotonde of via mijn website de weg gevonden naar de spelkamer in Gorinchem.
Kinderen die in de knel gekomen zijn doordat hun ouders gescheiden zijn, een nare gebeurtenis hebben meegemaakt, gepest worden op school of net een zetje in de rug nodig hebben om beter in hun vel te komen.
Er is met van alles gespeeld: zo zijn er bergen verzet in de zandtafel, is er strijd geleverd met en tussen de ridders, hebben we van alles gekocht in het winkeltje, zijn er heel wat verfstreken op papier gekomen, zorgde de boksbal voor ontlading en ontspanning, werd er doelgericht op het dartbord gemikt en zorgde het tentje voor een veilig onderkomen.
Speltherapie kan pijn of verdriet niet wegnemen maar kan er wel voor zorgen dat het zichtbaar wordt waardoor het er ook mag zijn, benoemd en vervolgens zachter mag worden.
Doordat de pijn en het verdriet er mogen zijn komt er ruimte voor verwerking, voor nieuwe inzichten en voor nieuwe mogelijkheden.
Spelen heelt!
Gesprekken met de ouders en/of verzorgers ervaar als ik heel waardevol. Ouders en/of verzorgers zijn de deskundigen over hun kind en in die rol worden zij begeleid tijdens het speltherapeutisch proces van hun kind. Wanneer een kind extra zorg nodig heeft, ontstaat er bij de ouders en/of verzorgers een parallel proces en dit loopt niet altijd gelijk op met het proces van hun kind. Aandacht voor dit proces tijdens de begeleidingsgesprekken helpt en geeft ouders weer vertrouwen in hun ouderschap.
Een reactie van een ouder na een speltherapietraject:
“Stijn, (niet zijn echte naam) was bang in het donker. Huiverde als we door het bos liepen met de hond. En hij zag op tegen een schoolkamp waar hij anders naar uitgekeken zou hebben. De angst was een jaar geleden mild begonnen en was langzaam heviger geworden. We hadden al van alles geprobeerd maar niks werkte echt.
Met Carla hebben we een uitvoerig intakegesprek gehad. Ze heeft veel gehoord over Stijn en tegelijkertijd ons veel geleerd over angst. Dat intakegesprek was fijn en hielp ons om Stijn op een andere, betere manier te steunen.
In de periode daarna heeft Carla contact gehad met Stijn. Die gesprekken vonden plaats in zijn vertrouwde omgeving. Carla heeft met hem gekletst, getekend, het één en ander uitgelegd en met hem gekeken naar kleine stapjes richting verbetering. Stijn heeft die gesprekken als prettig ervaren.
Na twee ontmoetingen met Carla en een week of vier later heeft Stijn zelf besloten mee te gaan op schoolkamp. Hij heeft een heerlijk kamp gehad en zijn angsten lijken getemperd.
Dank Carla, voor je zorg en werk met ons en Stijn.”
Afstemming met school geeft het kind ook extra steun. De contacten met de juf, meester, intern of ambulant begeleider zijn belangrijk en kunnen naast een goede overdracht net even voor een andere kijk op het kind zorgen waardoor op school de zorg- of ondersteuningsvraag positief verandert. Samen bekijken we wat het kind nodig heeft op school om de stap van therapie naar school te kunnen maken. Uiteraard, altijd in overleg met ouders en/of verzorgers.
In het nieuwe jaar hoop ik weer kinderen te mogen ontmoeten om in een gezamenlijk proces met ouders en/of verzorgers en professionals op zoek te gaan naar dat wat er letterlijk en figuurlijk speelt!
Een speels nieuwjaar gewenst!
Carla Roos
Geraakt
Naschrift
Dagblad Trouw heeft elke maandag een rubriek “Naschrift” waar het leven van een onlangs overleden persoon wordt beschreven. Op maandag 16 februari 2015 stond deze rubriek in het teken van Henk Vroegop. Boven het artikel stond de titel “Anders gewoon of gewoon anders”. Het was een prachtig monumentje voor deze Henk. Henk was geboren in 1948, als zesde kind in het gezin Vroegop. In die tijd stonden er nog geen stempelautomaten bij de dokter, de school of welke instantie dan ook.
Anders
Henk was anders. Dat was het dan. Hij ging naar de kleuterschool en niet snel daarna naar de bijzondere school in de grote stad omdat hij niet mee kon komen. Henk had ook de Engelse Ziekte en moest een vervelend tuig dragen voor zijn rug. Henk was dol op voetbal en dit ging hem goed af, dus zo anders was hij nu ook weer niet. Henk kon niet meehelpen als de andere kinderen omdat hij onhandig was. Toen hij zijn school had afgerond ging hij bij zijn vader in de timmer- en kistenfabriek werken. Henk kon simpele klusjes doen wanneer hij de tijd er voor kreeg en hij waardering kreeg.
Toen Henk in de puberteit kwam wist hij niet goed wat hij met meisjes aan moest en ontstonden er problemen in het dorp. Henk moest weg. Naar een instelling. Henk kreeg het stempel ‘verstandelijk gehandicapt’ maar voelde zich thuis in het gezinsvervangend tehuis. Hij kreeg een relatie met Joke, die ook in het huis woonde. Van een kamer in het huis gingen ze uiteindelijk naar een echte woning waar de buurvrouw een oogje in het zeil hield omdat Joke nog al eens de pannen vergat op het fornuis.
Gewoon
Henk en Joke hadden allebei hun werk en hobby’s. Henks hobby was Ajax. Hij schreef schriften vol met voetbaluitslagen waarbij hij Ajax in rood en de rest in zwart schreef. In het het hele huis was Ajax terug te vinden. Joke trok de grens bij het dekbed. Ze weigerde om onder een Ajax-dekbed te slapen. Henk stierf aan de gevolgen van Parkinson. Hij was een beetje bang omdat Joke alleen achterbleef.
Vooruitgang
In onze huidige tijd kunnen kinderen al tijdens de zwangerschap gescand worden op ‘anders zijn’. Ouders staan dan voor het moeilijke besluit of ze hun kindje geboren laten worden of niet. In Henk zijn tijd werden kinderen gewoon geboren en draaiden ze mee in het gezin, zo goed en zo kwaad als dat ging. Brengt de vooruitgang ons zover dat kinderen die anders zijn straks niet meer worden geboren?
Liefde
Wat me zo raakte in dit artikel was de liefde die er uit sprak. Henk hoorde bij het gezin, mocht zijn wie hij was en toen het nodig was werd er een passende plek voor hem gezocht. Een bijzondere school, een gezinsvervangend tehuis. Samen met Joke kwam hij weer terug in de samenleving met mensen om zich heen die af en toe even een handje hielpen. Tegenwoordig noemen we dat een netwerk. Werken, spelen met of zorgen voor een kind of volwassene met een beperking is geen éénrichtingsverkeer. Mensen als Henk geven ons zoveel terug: liefde, levenslessen en oneindig veel wijsheid.
Zoek het kind in jezelf
De meeste tijd beschouw ik mezelf als een volwassen en verantwoordelijk persoon en ben ik me bewust van mijn taak als ouder en opvoeder van twee kinderen.
Toch zijn er van die onverwachte momenten waarin ik me ineens terug in de tijd waan en me weer even heerlijk kind kan voelen.
Een van die momenten is wanneer ik naar het strand ga en na het laatste duin de zee voor me zie liggen. Ik kan het dan niet laten om te gaan rennen en bijna struikelend mijn schoenen en sokken uit te doen om met blote voeten in de branding te springen. Een herinnering aan mijn kindertijd. Voor mijn gevoel zaten we uren in de warme auto en moesten we ook nog eens een eindeloos lang duinpad aflopen maar als dan de zee in zicht was de beloning groot. We renden keihard het duin af over het strand om als eerste bij de zee te zijn.
Het volgende moment deed zich deze kerstvakantie aan. Bij het ontwaken bleek de wereld wit te zijn en het sneeuwde nog steeds. Na een snel ontbijt moest ik naar buiten. Het bleek de beste plaksneeuw ooit te zijn. In een mum van tijd had ik al een enorm grote bal gerold en kreeg mijn sneeuwpop ook nog een borst en kop. De afgebroken pluimen van het riet deden het goed als haar en een zeefje werd zijn pet.
Ik herinnerde me de winters in de jaren zeventig waarin ik de sneeuwvlokken wel uit de lucht kon kijken en als er dan een pak lag kwamen we amper binnen. Kou voelden we niet en na een sneeuwpop en een sneeuwballengevecht konden we urenlang de dijk af sleeën totdat het donker werd en mijn moeder ons binnen riep.
Het laatste moment wat ik in dit blog wil delen zijn de traditionele radioprogramma’s in de kerstvakantie. Van Serious Request naar de Top 2000 en dan heerlijk ongegeneerd mee dansen, zingen en springen met de bekende platen.
Ik weet zeker dat ik geen uitzondering ben. Iedereen komt het kind in zichzelf tegen en de kunst is dit kind even de ruimte geven. Denk maar eens aan de mensen die meedoen met het spel ‘Wie is de mol?’ Hoe bekend of minder bekend ze zijn, de deelnemers gaan op in het spel en voelen zich weer drie weken kind. Niet zo gek dat iedereen wel mee wil doen!
Terug naar het kind in jezelf betekent terug naar de speelsheid, de puurheid van het leven. Het leven is al serieus genoeg. Speels zijn maakt creatief, vrij en zorgt voor ontspanning en plezier. Als je als gezin samen kan spelen en lachen zijn de moeilijke dagen beter te verdragen.
Zoek het kind in jezelf en voel je vrij!
Gezelschapspelletjes
Lange winteravonden
Het zal begin jaren zeventig geweest zijn. Opa en Oma waren bij ons op visite, mijn vader had ze gehaald met de auto en ze bleven zelfs slapen, terwijl ze helemaal niet zo ver weg woonden. Gek, dat ik me dit detail niet meer kan herinneren. Waar sliepen ze eigenlijk? En waarom herinner ik me geen volle ontbijttafels?
Wat ik me wel herinner is een warme kamer, de kolenkachel aan en iedereen die om de grote tafel zat. Er werd domino gespeeld. Ik herinner me vooral mijn oma, met haar prachtig zilveren knot, bloemetjesjurk en lieve glimlach. Oma was bloedfanatiek. De hele familie deed mee en als één van de jongsten mocht ik er bij zitten. Met natte haren in mijn pyjamaatje zat ik tegen oma aan en volgde ik haar zetten. Het plezier wat ze had wanneer ze weer een potje won. Ik herinner me dat opa altijd gemeen speelde voor de lol. Soms mocht ik meedoen voor spek en bonen, om te oefenen. En daarna naar bed waar ik nog luisterde naar het gelach en af en toe een grote klap op tafel. Er werd gespeeld. Gewoon omdat het leuk, gezellig en ontspannend was.
Ik ben opgegroeid met gezelschapsspelletjes. Bij mijn ouders thuis werd er vroeger veel gespeeld: Mens-erger-je-niet, Domino, Ganzenbord, Monopoly, Kwartetten, Bingo, Pim-Pam-Pet maar ook de modernere spelletjes als Scrabble en Stratego waren populair.
Naast genoemde spelletjes werd er veel gekaart bij ons. Pesten, eenentwintigen, eenendertigen en voor het echte werk was er klaverjassen. Daar mocht ik niet zo maar aan mee doen. Voor het klaverjassen moest je wel een bepaalde status hebben. Ik vond het fascinerend om te kijken. Mijn vader deed altijd mee, mijn zus, en meestal twee zwagers of opa. Nu mocht je niet zomaar er bij zitten. Ik moest muisstil zijn want er heerste opperste concentratie. Eerst werd er ‘geboerd’ om te kijken wie met wie speelde. Dit op zich was al een spel. Daarna begon het spel. Mijn zus kreeg vaak de taak om te schrijven. Er werden zestien potjes gespeeld. En boven het papier stond ‘Wij en Zij’ met een dikke streep er tussen.
De rest van de familie zat rustig op de bank, een boekje te lezen of zachtjes te praten. De klaverjastafel leek een aparte wereld op zich met eigen regels en gedragingen. Het begint al met delen. De gene naast de deler mag het als eerste zeggen: passen of vragen. Er mocht niet lang gedacht of getwijfeld worden. En ja.. dat gebeurde natuurlijk wel: “Ja… ik zou het eigenlijk niet moeten doen, maar ik mag hier niet op passen…” Degene die vraagt hoop het potje te winnen en hoopt vooral dat zijn maat ook nog wat mooie kaarten heeft. Had je alle slagen gewonnen, dan had je een Pit met een bonus van 100 punten. Als je weggespeeld werd door je tegenstanders omdat je maat geen goede kaarten had, ging je nat en waren de punten voor de andere partij. Maar het ergste was wel als je had zitten verzaken. Dan was er voor de tegenpartij een bonus van 100 punten. Er werd geseind, met een zeven of acht seinde je dat een Aas had. En met een tien op een slag van je maat gaf je aan dat je verder niets had om te helpen. Door een treintje te maken van drie opvolgende kaarten kon je twintig roem maken. Roem gaf extra punten. Een vrouw op een heer was veertig roem. Kassa!!
Met een briefje waarop stond wie de hoogste was bij troef of gewoon keek ik mee. Ik mocht heel stil aanwijzen welke kaart ik dacht dat gegooid moest worden en zo leerde ik het spel.
Een potje klaverjassen duurt al snel een uur en zo waren heel wat zondagmiddagen gevuld bij ons thuis. Ik herinner me de lachsalvo’s en de klappen op tafel. Wat een mooi spel en wat zat er veel in!
Aangesloten bij
