Naschrift

Dagblad Trouw heeft elke maandag een rubriek “Naschrift” waar het leven van een onlangs overleden persoon wordt beschreven. Op maandag 16 februari 2015 stond deze rubriek in het teken van Henk Vroegop. Boven het artikel stond de titel “Anders gewoon of gewoon anders”. Het was een prachtig monumentje voor deze Henk. Henk was geboren in 1948, als zesde kind in het gezin Vroegop. In die tijd stonden er nog geen stempelautomaten bij de dokter, de school of welke instantie dan ook.

Anders

Henk was anders. Dat was het dan. Hij ging naar de kleuterschool en niet snel daarna naar de bijzondere school in de grote stad omdat hij niet mee kon komen. Henk had ook de Engelse Ziekte en moest een vervelend tuig dragen voor zijn rug. Henk was dol op voetbal en dit ging hem goed af, dus zo anders  was hij nu ook weer niet. Henk kon niet meehelpen als de andere kinderen omdat hij onhandig was. Toen hij zijn school had afgerond ging hij bij zijn vader in de timmer- en kistenfabriek werken. Henk kon simpele klusjes doen wanneer hij de tijd er voor kreeg en hij waardering kreeg.

Toen Henk in de puberteit kwam wist hij niet goed wat hij met meisjes aan moest en ontstonden er problemen in het dorp. Henk moest weg. Naar een instelling. Henk kreeg het stempel ‘verstandelijk gehandicapt’ maar voelde zich thuis in het gezinsvervangend tehuis. Hij kreeg een relatie met Joke, die ook in het huis woonde. Van een kamer in het huis gingen ze uiteindelijk naar een echte woning waar de buurvrouw een oogje in het zeil hield omdat Joke nog al eens de pannen vergat op het fornuis.

Gewoon

Henk en Joke hadden allebei hun werk en hobby’s. Henks hobby was Ajax. Hij schreef schriften vol met voetbaluitslagen waarbij hij Ajax in rood en de rest in zwart schreef. In het het hele huis was Ajax terug te vinden. Joke trok de grens bij het dekbed. Ze weigerde om onder een Ajax-dekbed te slapen. Henk stierf aan de gevolgen van Parkinson. Hij was een beetje bang omdat Joke alleen achterbleef.

Vooruitgang

In onze huidige tijd kunnen kinderen al tijdens de zwangerschap gescand worden op ‘anders zijn’.  Ouders staan dan voor het moeilijke besluit of ze hun kindje geboren laten worden of niet. In Henk zijn tijd werden kinderen gewoon geboren en draaiden ze mee in het gezin, zo goed en zo kwaad als dat ging. Brengt de vooruitgang ons zover dat kinderen die anders zijn straks niet meer worden geboren?

Liefde

Wat me zo raakte in dit artikel was de liefde die er uit sprak. Henk hoorde bij het gezin, mocht zijn wie hij was en toen het nodig was werd er een passende plek voor hem gezocht. Een bijzondere school, een gezinsvervangend tehuis. Samen met Joke kwam hij weer terug in de samenleving met mensen om zich heen die af en toe even een handje hielpen. Tegenwoordig noemen we dat een netwerk. Werken, spelen met of zorgen voor een kind of volwassene met een beperking is geen éénrichtingsverkeer. Mensen als Henk geven ons zoveel terug: liefde, levenslessen en oneindig veel wijsheid.